ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821

Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Το σύνθημα της επανάστασης: 

Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη

                                                                                                   

Μία οικογένεια ευγενών -Jean-Baptiste Charpentier 

Ο Λουδοβίκος 16ος, βασιλιάς της Γαλλίας

Η Τρίτη Τάξη κουβαλάει στους ώμους της τους Ευγενείς και τον Κλήρο (καρικατούρα της εποχής)

Η Μαρία-Αντουανέτα και τα παιδιά της

Γενική Συνέλευση των Τάξεων (Βερσαλλίες)

Ο όρκος του Σφαιριστηρίου - (πίνακας του Νταβίντ)

Ο λαός στα όπλα

Ο βασιλιάς Λουδοβίκος στην γκιλοτίνα

Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό

(πίνακας του Ευγένιου Ντελακρουά)

Ο πίνακας αυτός χρονολογείται στο τέλος του 1830 και είναι εμπνευσμένο από τη Γαλλική Επανάσταση, οπότε θεωρείται έργο συνυφασμένο με τη νεώτερη γαλλική ιστορία. Από το 1874 φιλοξενείται στο Μουσείο του Λούβρου, ενώ από τον περασμένο Δεκέμβριο μεταφέρθηκε μαζί με πολλά άλλα έργα τέχνης στο πιο νέο και πιο σύγχρονο μουσείο της Γαλλίας, στο παράρτημα του Λούβρου, το οποίο βρίσκεται στην πόλη Λενς, πολύ κοντά στο Καλαί, στη βορειοδυτική Γαλλία.

Ερευνητική εργασία

Παραδείγματα ερευνητικών εργασιών για συζήτηση στην τάξη.

Πατήστε εδώ για να δείτε τα παραδείγματα

Γιάννης Ρίτσος «Ρωμιοσύνη»

Η Ρωμιοσύνη (γραμμένη το 1945-47 και τυπωμένη πρώτη φορά το 1954 μέσα στην ευρύτερη συλλογή Αγρύπνια που περιέχει το έργο του ποιητή από το 1941 ως το 1953) είναι μια μεγάλη ποιητική σύνθεση χωρισμένη σε επτά μέρη-ενότητες. Στη σύνθεση αυτή ο ποιητής, συνδέοντας με τρόπο προσωπικό διάφορα στοιχεία της ιστορικής παράδοσης και ποικίλους εκφραστικούς τρόπους, μας δίνει ανάγλυφη τη μορφή της Ελλάδας και των ανθρώπων της στον αδιάκοπο αγώνα τους για ελευθερία, δικαιοσύνη και ανθρωπιά.

I

Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,

σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα λιθάρια,

σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του,

σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.

Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.

Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κι οι φωνές μες στον ασβέστη

του ήλιου.

Η ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Τα σκονισμένα σκοίνα.

Το μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.

Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό

πάνου απ’ την πίκρα τους.

Τα μάτια τους είναι κόκκινα απ’ την αγρύπνια,

μια βαθιά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους

σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά στο λιόγερμα.

Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι

το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους

το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους –

έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό

κι έχουνε τον καημό βαθιά στα μάτια τους

σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο

όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσ’ απ’ τα άγρια

γένια τους.

όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ’ τις άδειες τσέπες τους

όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με

            ταμπούρλα.

Τόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται

πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,

έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κι η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους

ο αγέρας έριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας

από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος

η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο

πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους

η βροχή χτυπάει στα κόκαλά τους.

Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα

βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο που βούλιαξε

το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού.

Το ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν,

γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.

Τόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα

όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε –

πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,

μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη

και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ’ τα χέρια τους

για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα


Εργασία: 

Ποιες λέξεις ή και στίχοι του ποιήματος σας βοηθούν να κατανοήσετε καλύτερα το περιεχόμενο της λέξης Ρωμιοσύνη; (σε συνδυασμό με τις εργασίες 2 & 3 σελ, 23 του σχολικού βιβλίου - Ακούω και Μιλώ)

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

πηγή: http://blogs.sch.gr/lykrafin/2017/06/27/2384/:  

1o ΓΕΛ ΡΑΦΗΝΑΣ

Πολιτιστικά Προγράμματα

" Η γλώσσα μου δεν αξίζει να πεθάνει»

 «H glossa ma en ecchi na petheni "

 και

 " Ο αρχαίος ελληνικός αποικισμός στην Κάτω Ιταλία "

ΕΚΔΗΛΩΣΗ

22 Ιουνίου 2017

Μία εκδήλωση που θα μείνει για πάντα στην καρδιά και στη μνήμη μας. Μια εκδήλωση που έδωσε με μεγάλη επιτυχία ένα μάθημα σε όλους όσους την παρακολούθησαν για την ιστορία, τη γλώσσα και τον πολιτισμό ενός τμήματος του Ελληνισμού, που εδώ και 2700 χρόνια παραμένει ζωντανό, για να θυμίζει σε μας τους νεώτερους Έλληνες πως στοιχεία όπως η γλώσσα, ο πολιτισμός και η παράδοση είναι όχι μόνο στοιχεία συνεκτικότητας των λαών και των εθνών αλλά αδιαμφισβήτητες προϋποθέσεις για την ιστορική τους επιβίωση.

Μια εκδήλωση που άφησε έκπληκτο τον καθένα μας για τη συνοχή και το κέφι όλης της ομάδας των μαθητών που συμμετείχαν στο πρόγραμμα, για την ώσμωση και τη δημιουργική συνεργασία τους με τις καθηγήτριες που συντόνιζαν και υποστήριζαν το πρόγραμμα και για την επίσης υποδειγματική σύμπραξη μαθητών και καθηγητών με τους μουσικούς του συγκροτήματος «Encardia» σε μια βιωματική συνάντηση τους με τη γλωσσική, μουσική και χορευτική παράδοση των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας.

Δεν θα πρέπει να παραλειφθεί επίσης ότι το επίπεδο των εργασιών που παρουσίασαν οι μαθητές του προγράμματος κατά τη διάρκεια υλοποίησής του ήταν πολύ υψηλό, γεγονός που αποδείκνυε πόσο ισχυρή είναι στη συνείδηση των μαθητών μας η αξία της προσωπικής αναζήτησης, της πίστης στην αξία της γνώσης και της εθνικής μας ταυτότητας.

Όλα αυτά μας κάνουν να πιστεύουμε ότι απ'  αυτή τη γενιά μπορούμε να ελπίζουμε τα καλύτερα!

Αξίζει για αυτό να την εμπιστευθούμε!

Πολλά συγχαρητήρια στους μαθητές και στις μαθήτριες του προγράμματος.

Πολλά συγχαρητήρια και ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» στις καθηγήτριες που υλοποίησαν τα προγράμματα:

Κα Τριγάζη Χαριτίνη

Κα Βαρελά Κάντια

Κα Νικολάου Ελένη

Κα Ανδρούτσου Αγγελική

ΓΕΛ ΡΑΦΗΝΑΣ και ΕΝCARDIA

ΠΕΜΠΤΗ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ
Ώρα 20:30

Με μεγάλη χαρά σάς περιμένουμε στην εκδήλωση του σχολείου μας (ΓΕΛ ΡΑΦΗΝΑΣ) για να μοιραστούμε μαζί σας την εμπειρία μας από το ταξίδι στα ελληνόφωνα χωριά της κάτω Ιταλίας (magna graecia), ως μέρος του πολιτιστικού μας προγράμματος.

Ταξίδι στον τόπο που ο ελληνισμός ήδη από την αρχαιότητα μεγαλούργησε βάζοντας ισχυρά θεμέλια στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ένα κομμάτι της ίδιας ελληνικής ψυχής φτάνει μέχρι  σήμερα προσπαθώντας να επιβιώσει μέσα από τη λαϊκή παράδοση αλλά κυρίως μέσα από τη γλώσσα του. Αυτή τη γλώσσα που τόσο πολύ θυμίζει Ελλάδα....

Το συγκρότημα ENCARDIA, σημαντικός αρωγός μας στη διάρκεια του προγράμματος, θα μας συνοδεύσει με τραγούδια και μουσικές από την πλούσια μουσική παράδοση των Γκρεκάνων της κάτω Ιταλίας.

Στο τέλος της εκδήλωσης θα γίνει η κλήρωση της λαχειοφόρου αγοράς με δώρα:
- CD και DVD του συγκροτήματος encardia
- CD με παραδοσιακά γκρεκάνικα τραγούδια από το Μουσείο ΛαΪκής Τέχνης του Καλημέρα (χωριό των γκρίκο στην Απουλία)
- Βιβλία σχετικά με τον πολιτισμό, την ιστορία και την παράδοση της κάτω Ιταλίας
- 2 διπλές προσκλήσεις για προσεχή παράσταση των encardia

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον προαύλιο χώρο του Λυκείου Ραφήνας (αν ο καιρός δεν το επιτρέπει θα μεταφερθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας).

ΠΕΜΠΤΗ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ
Ώρα 20:30

Είσοδος – λαχνός: € 5 (θα διατίθενται ΚΑΙ στην είσοδο του σχολείου την ημέρα της εκδήλωσης)

Οι μαθητές του πολιτιστικού προγράμματος και οι υπεύθυνες καθηγήτριες
Χ. Τριγάζη, Ε. Νικολάου, Κ. Βαρελά, Α. Ανδρούτσου.

Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας η 9η Φεβρουαρίου

ΕΙΝΑΙ  ΠΛΕΟΝ  ΕΠΙΣΗΜΗ  ΑΠΟΦΑΣΗ 

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

Ο ομογενής  πανεπιστημιακός καθηγητής  Γιάννης Κορίνθιος, λέκτορας νεοελληνιστής του Πανεπιστημίου της Καλαβρίας,  συνέλαβε την ιδέα, την προώθησε στις ελληνικές κυβερνήσεις και πέτυχε την υποστήριξη της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (περισσότεροι από 200 Δήμοι υπέγραψαν αίτηση στήριξης της ιδέας) και αγωνίστηκε για κοντά τέσσερα χρόνια μέχρι την υλοποίησή της.
Με τον κύριο Κορίνθιο είχαμε την ευκαιρία και τη χαρά να συνομιλήσουμε κατά την επίσκεψη με τους μαθητές μας στις ελληνόφωνες περιοχές της  Κάτω Ιταλίας στο πλαίσιο πολιτιστικού προγράμματος του σχολείου μας.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την πορεία της διαδικασίας αυτής μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα του κυρίου ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥ εδώ

Τα νιάτα πώς διαβαίνουν ...

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Σονέτο 77

Τα νιάτα πώς διαβαίνουν θα σου πει  καθρέφτης,
και το ρολόι πώς φεύγουν οι ακριβές στιγμές σου·
τη σκέψη σου οι λευκές σελίδες θα κρατήσουν,
κι απ' ό,τι γράψεις ένα δίδαγμα θα πάρεις.

Πιστά ρυτίδες ο καθρέφτης θα σου δείξει,
που κάποιους τάφους ανοιχτούς θα σου θυμίσουν,
και θα σε μάθει αργός ο ίσκιος στο ρολόι
πώς προχωρεί προς την αιωνιότητα ο Χρόνος.

Πρέπει να εμπιστευθείς σε τούτα τ’ άδεια φύλλα
όσα η ανάμνησή σου δεν μπορεί να σώσει·
και κάποτε θα δεις μεγάλα αυτά τα τέκνα
της σκέψης σου, που έτσι ξανά θα τη γνωρίσεις.

Όσες φορές κοιτάξεις τον καθρέφτη, το ρολόι,
θα ωφεληθείς· και θα γεμίζουν οι σελίδες.

[πηγή: Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Σονέτα, Εισαγωγή, επιλογή, μτφρ. Στ. Αλεξίου, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 1989, σ. 42.]

Γεώργιος Σουρής,

«Να ήμουν παππούς»

«Αχ έλεγε ο Κοκός,
παππούς να ήμουν τώρα,
να κάνω το σοφό,
να βήχω να ρουφώ
ταμπάκο όλη την ώρα.

Άσπρα να έχω γένια,
ποτέ να μη διαβάζω,
σχολειό να μην πηγαίνω,
στο σπίτι μου να μένω
κι όλο να νυστάζω.

Να παίζω κάθε μέρα
με κάποιο κομπολόγι,
να μη μου λένε για δουλειά,
και να φορώ γυαλιά,
και νάχω και ρολόγι.

Να λέω παραμύθια
επάνω από το στρώμα,
κι όλοι τους στη μιλιά μου,
να στέκουνε μπροστά μου
μ᾿ ορθάνοιχτο το στόμα.

Να μου φιλούν το χέρι,
ευχές πολλές να δίνω
και πάντα καθιστός
και σ᾿ όλους σεβαστός,
να τρώγω και να πίνω.

Νάχω και μια μαγκούρα,
να κάνω τον κακό
κι άμα θυμός με πάρει
ν᾿ αρχίζω στο στειλιάρι
και τον τρελλό-Κοκό».

Ετούτα κι άλλα λέει
με γνώση παιδική,
γιατί ο Κοκός δεν ξέρει
πώς θέλουν κι όλοι οι γέροι
να γίνουνε Κοκοί...

[πηγή: Η Διάπλασις των Παίδων, τ. 4ος, τχ. 1, Ιανουάριος 1882, σ. 6]

Κωνσταντῖνος Καβάφης (1863-1933)  

Μελαγχολία τοῦ Ἰάσωνος Κλεάνδρου
ποιητοῦ ἐν Κομμαγηνῇ· 595 μ.Χ.

Τό γήρασμα τοῦ σώματος καί τῆς μορφῆς μου εἶναι πληγή ἀπό φρικτό μαχαῖρι. Δέν ἔχω ἐγκαρτέρησι καμιά. Εἰς σέ προστρέχω Τέχνη τῆς Ποιήσεως, πού κάπως ξέρεις ἀπό φάρμακα· Εἶναι πληγή ἀπό φρικτό μαχαίρι. — Τά φάρμακά σου φέρε Τέχνη τῆς Ποιήσεως, πού κάμνουνε — γιά λίγο — νά μή νοιώθεται ἡ πληγή. (1921)

"..Το ντύσιμο μπορεί να είναι ταυτόχρονα ένα παραβάν που μας κρύβει και μια οθόνη που μας προβάλλει!..."

Το ντύσιμο είναι μια μορφή επικοινωνίας. Βρίσκεται ακριβώς στο σύνορο (και είναι ένα σύνορο) μεταξύ του εσωτερικού μας κόσμου και του εξωτερικού, του κοινωνικού κόσμου.

Εδώ ολόκληρο το άρθρο

ΠΡΟΤΥΠΑ - ΕΙΔΩΛΑ

Θανάσης Ξάνθος,  δημοσιογράφος     

«Η ανάπτυξη ειδώλων και προτύπων αποτελεί ανάγκη των ανθρώπων, με σκοπό την διαμόρφωση της κοινωνικής τους συνείδησης και της προσωπικότητας τους. Κατά πόσο όμως, τα είδωλα της δικής μας εποχής, συνάδουν με αυτά των προηγούμενων εποχών; Σίγουρα θα θυμόμαστε από συζητήσεις με φίλους, οικογένεια και συγγενείς, την αναφορά σε είδωλα από τον χώρο του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, της μουσικής,  του αθλητισμού, κλπ. Είδωλα που σημάδεψαν την παιδική κι εφηβική μας ηλικία και μας ακολουθούν ακόμη και σήμερα. Σήμερα που η εποχή και τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Είδωλα στην ζωή μας, βέβαια, μπορεί να αποτελούν και άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από τα φώτα και δεν είναι διάσημοι, αλλά άνθρωποι που μας αγαπούν, μας φροντίζουν και θέλουν το καλό μας. Τα χαρακτηριστικά που παρατηρούνται στα σημερινά είδωλα των ανθρώπων και κυρίως των νέων, ποικίλουν και υστερούν σε ποιότητα. Προβάλλονται συνεχώς πρότυπα που διακρίνονται για την ύπαρξη καταναλωτικών αναγκών της σύγχρονης κοινωνίας. Μοντέλα, που η εξωτερική τους εμφάνιση έχει μεγαλύτερη σημασία από την μόρφωση, είδωλα που προάγουν με κάθε τρόπο τον ατομικισμό, την βία, τον φανατισμό, την κερδοσκοπία και το εύκολο χρήμα. Το είδωλο που μπορεί να θεωρηθεί από κάθε άνθρωπο, ως το τέλειο και ιδανικό παράδειγμα για να το μιμηθεί κανείς, είναι εκείνο που γαλουχεί το άτομο με τα ‘’πρέπει’’ και τα ‘’μη’’».

Γιώργος Αγγελίδης, συγγραφέας 

«Σε κάθε εποχή νομίζω υπάρχουν είδωλα γιατί σε κάθε εποχή υπάρχουν όνειρα. Όνειρα που κάποιοι είχαν την τύχη και το ταλέντο να πετύχουν στην όμορφη πορεία της δημιουργίας. Όνειρα που κάποιοι άλλοι, που μόλις ξεκινάνε το ταξίδι των κατορθωμάτων, βλέπουν ενσαρκωμένα σε εκείνους και παίρνουν δύναμη, κουράγιο κι έμπνευση να τα πραγματοποιήσουν. Ενώ, όμως, το να θαυμάζει κάποιος και να μιμείται είναι κάτι όμορφο, εύκολα κανείς πέφτει στην παγίδα της αντιγραφής. Τα προσωπικά μου είδωλα είναι: επαγγελματικά, η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ γιατί πήρε όλες τις δυσκολίες που η ζωή έφερε στο δρόμο της και τις μετέτρεψε σε κάτι τόσο μαγικό. Είδωλο ζωής είναι ο παππούς μου, γιατί βρίσκω ανεκτίμητο να έχεις ζήσει τόσα πράγματα, καλά και άσχημα, όπως άλλωστε είναι η ζωή, ώστε κάθε στιγμή να έχεις μια ταιριαστή ιστορία να αφηγηθείς. Τέλος, δε θα μπορούσα να αφήσω απ’ έξω το ηθικό μου είδωλο, που ίσως είναι και το σημαντικότερο. Αυτή είναι η μητέρα μου που από μικρό με έμαθε πως μεγαλύτερης σημασίας, πάνω από επιτυχίες οικονομικές και επαγγελματικές, είναι να παραμένεις πιστός στις αρχές σου με κάθε κόστος».

Μίνα Καλογερά, φοιτήτρια Θεολογίας

«Για τους νέους  του σήμερα είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις με βεβαιότητα. Προσωπικά τουλάχιστον, δεν έχω είδωλα με τη στενή έννοια. Πάντα περνούσα ξυστά από όλα αυτά. Έχω όμως περιστασιακά ανθρώπους που είναι σαν σύμβολα για τις εκάστοτε περιστάσεις, για κάποια έξτρα βοήθεια. Ως φοιτήτρια Θεολογίας τα πρώτα εξάμηνα τα πέρασα φέρνοντας βόλτες στα αμφιθέατρα, προσπαθώντας να βρω ένα κίνητρο για να μην τα παρατήσω. Δεν είχα καμία διάθεση για Πατρολογία, Χριστιανική ηθική, Δογματική ή Εκκλησιαστικές Ιστορίες. Η άρνηση ήταν τόσο μεγάλη που οι εξεταστικές ήταν κάτι παραπάνω από απλή καταπίεση. Εκεί περίπου βγήκε ο δίσκος Suburbs των Arcade Fire. Άρχισα να πωρώνομαι και να διαβάζω για αυτούς. Η πρώτη λεπτομέρεια στην οποία στάθηκα ήταν ότι ο Win Butler είναι

θεολόγος και σπούδασε στο Mc Gill religious studies. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο, άλλα δεν με νοιάζει. Μου έδωσε δύναμη να διαβάσω και να περάσω 44 μαθήματα και να μου μένουν 4 για πτυχίο τη στιγμή που μιλάμε. Είναι λίγο παράξενο, αλλά συνδέθηκα κατά κάποιο τρόπο μαζί του και είδα με περισσότερη δεκτικότητα ότι μου προσφέρονταν στην παρούσα φάση.

 Στέργια Κάββαλου, συγγραφέας

«Είδωλο: πρόσωπο που γίνεται αντικείμενο υπερβολικής αγάπης και λατρείας. Είδωλο: μορφή άυλη, πλάσμα της φαντασίας. Έτσι λέει το λεξικό και από εκεί θα το πάρω κι εγώ. Δεν ξέρω πώς γίνεται να λατρεύεις τόσο πολύ κάποιον που τις περισσότερες φορές γνωρίζεις μόνο μέσα από το έργο του, πώς γίνεται να αγαπάς με πάθος χωρίς να υπάρχει interaction σε πρακτικό επίπεδο. Και για να πω και την αλήθεια με τρομάζει κάπως. Μοιάζει με τη θρησκεία. Ίδια ανάγκη να υπάρχει κάποιος καλύτερος, κάτι πιο μεγάλο από εσένα, κάτι όμως de facto απόμακρο που δεν θα χειροπιάσεις ποτέ αλλά που από αυτό πιάνεσαι για να έχεις στο τέλος του δρόμου κάπου να πας. Είδωλο: εικόνα που εμφανίζεται σε διάφορες επιφάνειες. Ό,τι και όποιος σε συγκινεί, αποτυπώνεται πάνω σου επειδή εσύ το επιτρέπεις να γίνει. Και αυτό είναι γλυκό, γιατί σου υπενθυμίζει ότι δεν είσαι μόνος. Ότι είσαι σύνθεση και θραύσμα μαζί.

Υγ1: μακριά από pop, μιντιακές περσόνες, money money money, ελκυστικές μόνο για τους εφήβους.

Υγ2: Κι εγώ έκλαψα όταν πέθανε ο Ρίβερ Φοίνιξ, ακόμα περισσότερο όταν αυτοκτόνησε ο Κομπέιν αλλά ήμουν 12».

Βασίλης Βαμβακάς, καθηγητής στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου

«Είναι αρκετά δεδομένη πλέον η άποψη ότι τα είδωλα στο σύγχρονο κόσμο που κυριαρχείται από τα ΜΜΕ είναι ρευστά και παροδικά. Οι νέοι δεν έχουν ήρωες (μεγάλα και σταθερά πρότυπα όπως στο παρελθόν πράγματι), αλλά φτιάχνουν εύκολα μικρά ή μεγάλα είδωλα, εθνικής ή παγκόσμιας εμβέλειας. Ο κόσμος των fan είναι ακριβώς αυτή η τάση για συγκρότηση ταυτότητας επάνω σε εφήμερες προσωπικότητες και αφηγήσεις των ΜΜΕ. Είναι ένας δυναμικός κόσμος που δεν περιλαμβάνει μόνο νέους σε ηλικία αλλά και όσους εμπλέκονται ενεργητικά στη σύγχρονη δημοφιλή κουλτούρα που δεν θέλει παθητικούς δέκτες αλλά ενεργούς χρήστες».

Πηγή : LIFO

Παγκόσμια ημέρα κατά του ενδοσχολικού εκφοβισμού και της ενδοσχολικής βίας

Ένα εξαιρετικό κείμενο από τη μαθήτρια της Α΄Λυκείου, Εβελίνα Παπούλια   (A4)

«Ενδοσχολική βία»

Σχολικός εκφοβισμός (ή bullying) είναι ένα φαινομενικά ανύπαρκτο γεγονός, αλλά, στην πραγματικότητα, υπαρκτό και πολύ συνηθισμένο σε όλα τα σχολεία.

Για κάποια παιδιά το σχολείο είναι χαρά.

Για κάποια άλλα, απλώς μια καταναγκαστική εργασία.

Και για μερικά... τρόμος, εφιάλτης.

Γιατί; Γιατί δεν έχουν δικαίωμα στη διαφορετικότητα!

Αυτή η διαφορά μπορεί να αφορά χαρακτηριστικά του σώματος ή του χαρακτήρα.

Όμως όλοι έχουμε δικαίωμα στη διαφορετικότητα, είτε είμαστε λευκοί ή έγχρωμοι, χριστιανοί ή μουσουλμάνοι, "όμορφοι" ή "άσχημοι", ψηλοί ή κοντοί, αδύνατοι ή ευτραφείς, έξυπνοι ή λιγότερο έξυπνοι και ο κατάλογος είναι ατελείωτος...

Όμως τα παιδιά-θύτες του bullying πάντα κάτι θα βρίσκουν για να τρέφουν τις κενές ψυχές τους με τον πόνο που προκαλούν στους συμμαθητές-θύματά τους.  Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα αυτών των παιδιών. Οι κενές ψυχές τους. Η βία είναι το όπλο του αδύναμου. Και αυτή η βία από κάπου προέρχεται.  Ίσως... από το οικογενειακό περιβάλλον ή από κάποιο ανεξίτηλο τραύμα που έχει μείνει χαραγμένο στην ψυχή τους. Και μην μπορώντας να αποδράσουν από αυτό το χάος της σκέψης τους, ξεσπάνε στα παιδιά με αυτήν τη διαφορετικότητα.

Αν εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο είσαι θύτης του bullying, αναρωτήσου αυτό:  Μπορείς να μπεις στη θέση του άλλου; Έχεις νιώσει πραγματικό σωματικό ή ψυχικό πόνο;

Αν είσαι θύμα του bullying, αναρωτήσου αυτό: Πιστεύεις ότι το αξίζεις;

Κι αν απλά είσαι ένας καθημερινός θεατής, μην αναρωτηθείς τίποτα. Απλά μίλησε σε κάποιον ενήλικα.

Ας βάλουμε ένα τέλος σε αυτήν τη νεανική παραβατικότητα, που έχει ως στόχο την καταστροφή παιδιών, προκαλώντας τους ψυχικά τραύματα.

Όταν υπάρχει δράση, πρέπει να υπάρχει και αντίδραση!

Η σιωπή είναι συνενοχή!

ΜΙΛΑ!

Οι μαθητές εμπνέονται από τα λόγια των σπουδαίων ποιητών μας και επιχειρούν τη δική τους ερμηνεία για αυτά.

«Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
αλλά ο καλύτερος τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας»

(Μανόλης Αναγνωστάκης)

         Για τον Παυλόπουλο η Ποίη­ση είναι ένα εί­δωλο άπιαστο: «Μια πόρτα ανοιχτή, για την οποία αιώνες        τώρα/φτιάχνονται ατέλειωτες αρμαθιές αντικλείδια».

Όπως καταλαβαίνουμε ο ποιητής όταν μπαίνει από την πόρτα αυτή προσπαθεί να προσεγγίσει κάτι άπιαστο. Προσπαθεί μέσα από τα συναισθήματα του, τις εικόνες και τις σκηνές της καθημερινής ζωής να δώσει ερμηνεία για αυτά, να  ανακαλύψει την απόλυτη αλήθεια. Ο ποιητής φαντάζεται, ονειροπολεί, αγαπά, μισεί , κρύβεται. Ωστόσο, στο τέλος συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι η ποίηση. Τελικά επιβεβαιώνεται πως η ποίηση είναι κάτι το άπιαστο και πως αυτή η πόρτα είναι κλειστή. Οι προσπάθειες του είναι τα αντικλείδια της πόρτας, αντικλείδια που δε θα μπορέσουν να την ανοίξουν ποτέ.

Σταυρούλα Στάθη   Α5

Για τον  Ελύτη : «……να γίνεσαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο,ακομα και αν ουρανος δεν υπάρχει…..»                                     

Τα λόγια αυτά του Ελύτη θα συγκινούσαν τον καθένα, γιατί η ποίηση είναι ένα παράθυρο για να ξεφεύγεις από τις δύσκολες στιγμές σου, ένα παράθυρο που για να το ανοίξεις πρέπει  να υπερβείς τα όρια σου, όπως λέει και ο Ελύτης να γίνεις άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο ακόμα και αν ουρανός δεν υπάρχει. Γιατί ακόμα και αν όλα γύρω σου καταστρέφονται εσύ πρέπει να βρεις μια αχτίδα φωτός, όσο μικρή και αν είναι, γιατί πρέπει να παλεύεις για το μέλλον σου, για το αύριο και ας μην έρθει ποτέ αυτό το αύριο και ας υπήρξαν πολλά χθες που ήλπιζες ότι θα ‘ναι αυτό το αύριο. Η ποίηση σε κάνει να ξεφεύγεις , να πετάς και να λάβεις αυτή τη δύναμη που χρειάζεσαι για να προχωρήσεις με το κεφάλι ψηλά χωρίς να σκέφτεσαι τα άσχημα γεγονότα που μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή σου.

Αμάντα Νέζα,   Α4

   Για το Σαραντάρη:   «Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ»

Εκείνος ο εαυτός μας που μένει πάντα ξύπνιος περιμένοντας εκείνο το κομμάτι μας, εκείνο το άβουλο κομμάτι μας να κοιμηθεί για να μπορέσει να μιλήσει, να ακουστεί. Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δημιουργεί το άπιαστο. Που εκφράζει τον πόνο, τη λύπη, τη θλίψη την αγάπη, το πάθος με λόγια δημιουργικά τέλεια. Είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν φοβάται να εκφραστεί, όταν ο άλλος εαυτός μας κοιμάται. Η ποίηση είναι το όνειρο ενός ονειροπόλου όταν είναι ξύπνιος.

Εβελίνα Παπούλια,  Α4

Για το Λειβαδίτη: «Η ποίηση είναι ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια»

Ο Λειβαδίτης μιλάει για την ποίηση και δίνει τη δική του ερμηνεία για αυτή, λέγοντας πως «είναι ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια». Πιστεύω πως ο Λειβαδίτης εννοεί ότι διαβάζοντας ένα ποίημα που μπορεί να περιέχει τα πιο συνηθισμένα λόγια, ή να έχει το πιο απλό θέμα και να αναφέρεται σε κάτι γνωστό και συνηθισμένο, μπορεί κανείς να δει κάποια πράγματα τελείως διαφορετικά, να απορήσει και να αναρωτηθεί για αυτά. Ο ποιητής μπορεί να κάνει και κάτι πολύ συνηθισμένο να μοιάσει αινιγματικό, μαγικό, άπιαστο. Ο κάθε άνθρωπος βλέπει διαφορετικά ένα ποίημα, το ερμηνεύει αλλιώς και βγάζει διαφορετικά συμπεράσματα πάνω σε αυτό. Είναι απίστευτο το πώς ένα ποίημα με απλά και συνηθισμένα λόγια μπορεί να έχει τόσες πολλές ερμηνείες και να αποτελεί ένα αίνιγμα για τους αναγνώστες, στο οποίο βέβαια δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση.

Βασιλική Κωστούλα, Α3